هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم

هزار جهد بكردم كه سر عشق بپوشم
نبود برسرآتش میسرم كه نجوشم
بهوش بودم از اول كه دل بكس نسپارم
شمایل تو بدیدم، نه صبر ماند ونه هوشم
حكایتی ز دهانت بگوش جان من آمد
دگر نصیحت مردم حکایتست بگوشم
مگر تو روی بپوشی وفتنه باز نشانی
كه من قرار ندارم كه دیده از تو بپوشم
من رمیده دل آن به كه در سماع نیایم
كه گر بپای در آیم، بدر برند بدوشم
بیا بصلح من امروز در کنار من امشب
كه دیده خواب نكردست از انتظار تو دوشم
مرا بهیچ بدادی و من هنوز بر آنم
كه از وجود تو موئی بعالمی نفروشم
بزخم خورده حكایت كنم زدست جراحت
كه تندرست ملامت كند، چومن بخروشم
مرا مگوی كه سعدی، طریق عشق رها كن
سخن چه فایده گفتن، چو پند می‏ننیوشم؟
براه بادیه رفتن به از نشستن باطل
وگر مراد نیابم، بقدر وسع بكوشم.

شعر از: سعدی شیرازی

پوشیده چون جان می روی

پوشیده چون جان می روی اندر میان جان من               سرو خرامان منی ای رونق بستان من

چون می روی بی‌من مرو ای جان جان بی‌تن مرو          وز چشم من بیرون مشو ای مشعله تابان من

هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم                   چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من

تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم                       ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من

بی پا و سر کردی مرا بی‌خواب و خور کردی مرا             در پیش یعقوب اندرآ ای یوسف کنعان من

از لطف تو چون جان شدم وز خویشتن پنهان شدم         ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان من

گل جامه در از دست تو وی چشم نرگس مست تو          ای شاخه‌ها آبست تو وی باغ بی‌پایان من

یک لحظه داغم می کشی یک دم به باغم می کشی    پیش چراغم می کشی تا وا شود چشمان من

ای جان پیش از جان‌ها وی کان پیش از کان‌ها              ای آن بیش از آن‌ها ای آن من ای آن من

چون منزل ما خاک نیست گر تن بریزد باک نیست          اندیشه‌ام افلاک نیست ای وصل تو کیوان من

بر یاد روی ماه من باشد فغان و آه من                          بر بوی شاهنشاه من هر لحظه‌ای حیران من

ای جان چو ذره در هوا تا شد ز خورشیدت جدا              بی تو چرا باشد چرا ای اصل چارارکان من

ای شه صلاح الدین من ره دان من ره بین من              ای ای فارغ از تمکین من ای برتر از امکان من

مولوی

به یاد مولانا

می گذشـــتم صبحدم بر عرصـــــه بازار ، مست       عارضی دیـدم دوان ، بر خانه خمار مست

عارفی دســتم گرفت و خانقاه شـیخ برد               شــیخ با سجاده دیدم ، خرقه و زنار مست

سر درون باغ کردم سربه سـر بستان همه        باغ مست و زاغ مسـت و طوطی گلزار مست    

  می گذشــتند کاروانان از کنار دجـله ای       کاروان مست ، ساربان مست ، اشتران قطار ، مست

ذره ای از نور حـــق افــتاد اندر کائنات          عرش مست و فرش مست و عرصه دوار مست 

   شمس تبریزی دو بیت از جانب حق راست گفت:       عاقل از کردار مست و جاهل از گفتار مست.
 
                 مولانا